Benjamin Zwarts

Hallo!
Ik ga een nieuw personage beginnen. Genaamd: Benjamin Zwarts. Zijn beste vriend is Dylan Plankhout. Ze zitten in Huffelpuff. Benjamin zit één jaar hoger dan Sirius Zwarts. Klik op één van de hoofdstukken om naar dat hoofdstuk te gaan.

Hoofdstukken:
1: De Treinreis Ebublio 1/2
2: De Treinreis (2) Ebublio 2/2
3: Vlinders in zijn buik Orchidea 1/2
4: Vlinders in zijn buik (2) Orchidea 2/2
5: De ettertjes Geomanni Pesternomi 1/2
6: De ettertjes (2) Geomanni Pesternomi 2/2
7: Flaporen Flapoorvloek 1/2
8: Flaporen (2) Flapoorvloek 2/2

EDIT 1 uur op 18 Augustus: Ik vind het leuk om over dit personage te schrijven, en ik hoop nog heel wat hoofdstukken te kunnen posten. Als je geluk hebt post ik vandaag nog wat.

Benjamin en Dylan zitten in het vijfde jaar.

-1 September 1970-

1. De Treinreis Ebublio 1/2

Benjamin en Dylan liepen naar coupé vijftien, en deden de deur open. De gebruikelijke banken waren nog precies het zelfde. Ze gingen zitten.
'Hoe was jouw vakantie, Dylan?' vroeg Benjamin. Dylan haalde zijn schouders op.
'Normaal,' zei hij kortaf. 'En jij?'
'Vreselijk. Dat was het eigenlijk altijd al, maar ja. Mijn ouders zijn kwaad op mij en Sirius,' antwoordde Benjamin triest. Dylan keek hem verbaasd aan.
'Hoezo?'
'Omdat Sirius in Griffoendor en ik in Huffelpuf ben ingedeeld. Niet dat ik dat zo vreselijk vind, maar mijn hele familie heeft in Zwadderich gezeten'
'Zullen we een spreuk gaan leren? Ik heb zin om een Zwad te gaan pesten,' probeerde Dylan hem op te beuren. Benjamin knikte.
'Zullen we dan Ebublio leren?' vroeg Dylan. Benjamin knikte en Dylan pakte zijn boek tevoorschijn.

EBUBLIO
Ebublio, de bellenblaas-spreuk. Met deze spreuk tover je zeepachtige bellen uit de punt van je toverstaf. Het is heel effectief in de ogen van je tegenstander. Het is echter af te raden om het bij iemands haar te doen, want dan veranderd het haar in groen, lang haar.

GESCHIEDENIS
De spreuk is uitgevonden door Peter Ebublio. Hij was fel tegen de Duistere zijde. Hij leefde van 1900 tot 1925. Hij is overleden terwijl hij een duel voerde tegen Duistere Tovenaars. Hij heeft ebublio uitgevonden in 1920.

UITVOERING
Pak uw toverstaf, en neem hem voor u. Teken rondjes tegen de klok in, terwijl u luid en duidelijk de bezwering zegt. Bij elk heel rondje komt er een roze, zeepachtige, bel uit.

Ze pakten hun toverstaf.
'Zou dat van dat haar echt waar zijn?' vroeg Dylan met een grijns op zijn gezicht.
'We kunnen het proberen,' zei Benjamin, die ook een grijns op zijn gezicht kreeg. 'Maar we kunnen beter eerst gaan oefenen'
Dylan maakte rondjes met zijn toverstaf en schraapte zijn keel.
'Ebublio!' riep hij, terwijl hij rondjes maakte met zijn toverstok. Er gebeurde niets. Nu probeerde Benjamin het.
'Ebublio!' zei hij, terwijl hij vier rondjes tegen de klok in met zijn staf maakte.
Er gebeurde weer niets. Dylan keek weer in zijn boek.

Je moet ergens op richten, anders werkt de spreuk niet

'We moeten ergens op richten, anders werkt de spreuk niet,' zei Dylan.
Dylan richtte zijn staf op het raam, maakte zes rondjes tegen de klok in met zijn staf, en schraapte zijn keel.
'Ebublio!' riep hij, terwijl hij de rondjes maakte. Er schoten zes roze, bellen uit zijn staf, en Benjamin dijnsde achteruit. Hij wist niet waarom, maar hij deed het. Hij klapte even, en begon toen ook zijn staf op het raam te richten.

-1 September 1970-

2. De treinreis (2) Ebublio 2/2

'Ebublio!' riep hij, terwijl hij zes rondjes maakte. Er schoten onmiddelijk zes roze zeepbellen uit zijn staf. Hij grijnsde, en ze deden de deur open. Benjamin stak zijn hoofd uit de coupé en zag onmiddelijk een derdejaars Zwadderaar aanlopen. Het was een jongen. Benjamin en Dylan trokken hun toverstaffen weer, en hielden die paraat.
'Drie... twee... één... nu!' zei Dylan zacht.
'Ebublio!' riepen ze, terwijl ze allebij drie rondjes tekenden met hun toverstaf. Er schoten onmiddelijk zes zeepbellen naar de derdejaars toe. Ze keken niet als de spreuken succesvol waren, maar ze gingen direct zitten in hun coupé, en deden alsof ze al een heel gesprek hadden gehad over Zwerkbal, de tovenaarssport. Ze begonnen over het feit dat ze misschien allebij gekozen konden worden in het team van Huffelpuf, aangezien ze allebij een bezem hadden. Benjamin wou graag wachter worden, en Dylan graag jager.
'... wil graag jager worden, aangezien mijn ouders ook allebij in het team als jagers zaten. En ze hoopten dat ik ook als jager zou worden gekozen. En jij?' vroeg Dylan.
'Nou... ik had er over gedacht om voor wachter te gaan,' zei Benjamin. 'Wat denk jij?'
'Ja?' zei Dylan en Benjamin keek om. De derdejaars van Zwadderich die ze hadden aangevallen, kwam de coupé binnen. 'Wat doe jij hier?' vervolgde Dylan. De derdejaars gaf nog steeds geen antwoord.
'Ik beveel je te vertellen wat je hier doet, of jij krijgt strafwerk,' zei Dylan drijgend. Benjamin keek hem verbaasd aan.
'Oja? Dat weet ik nog zo net niet,' zei de derdejaars nors. Dylan grinnikte en pakte een glimmende badge tevoorschijn, met het teken van Huffelpuf er op. De derdejaars werd opeens bleek, en probeerde zijn toverstaf te pakken, maar Benjamin was hem te vlug af.
'Ebublio!' riep hij, en hij tekende vijf rondjes. Onmiddelijk schoten er vijf bellen uit zijn toverstaf. Alleen was hij niet de enige die dat riep. Dylan had ook zijn staf getrokken, en zeepachtige bellen getoverd. De derdejaars liep weg, en Benjamin deed de deur met een smak achter hem dicht.
'Dom achterbaks ventje' zei hij, toen de derdejaars weg liep.
'Ik wist helemaal niet dat je klassenoudste bent. Gefeliciteerd,' vervolgde Benjamin. Dylan grijnsde.
'Bedankt. Ik besloot het je op een gegeven moment te vertellen. Zoals deze,' zei hij. Op dat moment ging de deur open, en Sirius en zijn vrienden kwamen binnen.
'Zo... wat zag ik daar, Benjamin? Hebben jullie een Zwad vervloekt' zei Sirius.
Benjamin knikte, en een van de anderen schraapte zijn keel.
'Meesterlijk,' zei hij. Diegene had zwart, warrig haar. 'Potter. James Potter'
'Benjamin Zwarts,' zei Benjamin. 'En dat is -'
'Dylan Plankhout,' zei Dylan.
'Welke bezwering gebruikten jullie?' zei James Potter, die duidelijk de leider van de vier was.
'Ebublio. Kijk maar...' zei Benjamin, en hij schraapte zijn keel. Hij richtte zijn toverstaf op het raam.
'EBUBLIO!' riep hij, terwijl hij één rondje tekende met zijn toverstaf. Er schoot een zeepbel uit.
'Te gek!' zei een jongen die er mollig uitzag.

-1 September 1970-

3. Vlinders in z'n buik Orchidea 1/2

'En jij bent?' vroeg Dylan achterdochtig.
'Peter Pippeling. Maar zowat iedereen kent me als wormstaart,' zei de jongen die Peter heette.
'We gaan weer terug,' zei James. Hij wenkte de andere drie, en ze vertrokken. Op dat moment kwam Evelynn Hooch langs coupé vijftien en Benjamin werd rood. Hij was nogal verliefd op Evelynn, maar dat had hij aan niemand laten merken.
'Vlinders in je buik?' vroeg Dylan, met een grijns op zijn gezicht. Benjamin knikte.
'Dan zal ik jou iets gaan leren. Ik ga je leren om bloemen te toveren. Die kan je dan aan haar geven. Je mag mijn boek wel lenen. Hij pakte zijn boek uit zijn hutkoffer, en ga die aan Benjamin. Die begon te lezen.

Orchidea is een spreuk die bloemen tovert. Het is verboden om getoverde bloemen aan Dreuzels te geven. Doet u dit wel, dan krijgt u een boete van honderd galjoenen. Ook krijgt u een waarschuwing. De spreuk zelf is uitgevonden door mevrouw Jane Orchidea. Ze moest een keer naar een trouwerij, maar was vergeten bloemen te kopen. Het was te laat om nog naar een winkel te gaan, dus ze pakte haar toverstaf, en probeerde wat spreuken uit om bloemen te toveren. Gedaanteverwisseling hielp niet. Toen probeerde ze de spreuk ormidea uit, maar ze versprak zich, en zei Orchidea, terwijl ze een rondje tekende in de lucht, en aan een gelukkig moment dacht. Toen schoten er opeens bloemen uit haar toverstaf. Volgens bronnen had ze een narcis getoverd, die ze tijdens de bruiloft aan meneer een mevrouw Bloembed gaf. Iedereen was opgetogen, en ze wouden weten hoe mevrouw Orchidea dat had gedaan. Na deze gebeurtenis werden alle bloemenwinkels in de Wegisweg gesloten, en kreeg mevrouw Orchidea de Orde van Merlijn, derde klasse. Ze was hierdoor erg opgetogen, en ze bewaarde de Orde van Merlijn zorgvuldig op in een la onder haar bureau. Daarna kreeg ze de uitnodiging om les te geven aan Zweinstein's Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Dat nam ze aan, en zo werd ze lerares Betoveringen en Spreuken, dat vandaag de dag beter bekend is als het vak Spreuken en Bezweringen. Ze deed het zelfs zo goed, dat ze vijf jaar later zelfs schoolhoofd werd. Ze bekleedde echter maar vijf jaar die positie, omdat ze daarna helaas overleed, tijdens een les Betoveringen en Spreuken. Ze was een befaamd schoolhoofd. Na haar dood werd er nog veel over haar gesproken. Iedereen vond het heel erg goed van haar dat ze een spreuk had uitgevonden, en ze kreeg als bijnaam: Mevrouw Van De Vele Bloemen.

-1 September 1970-

4. Vlinders in z'n buik Orchidea 2/2

Mevrouw Orchidea leefde van het jaar 1870 tot het jaar 1910. Ze is dus veertig jaar geworden. Ze heeft orchidea uitgevonden in het jaar 1900, toen ze dertig was.

Het gebruiken van de spreuk is niet zo heel moeilijk. Je moet enkel een rondje tekenen in de lucht, en aan een gelukkig moment denken, net zoals de patronus. Welke bloem eruit komt is nooit bekend. Het licht aan de stemming van de uitspreker. Als de uitspreker woedend of boos is, komt er een slape doorn uit. Als de uitspreker zich vrolijk en opgewonden voelt, komt er een prachtige roos uit. Als je aan een gelukkig moment denkt, en een rondje hebt getekend, zeg je de bezwering Orchidea. Het is van groot belang dat het luid en duidelijk is, want anders komt er een geluid uit je toverstaf, waarvan het lijkt op iemand die gilt. Het is ook handig om de spreuk te gebruiken als je iemand ten huwlijk vraagt, of verkering vraagt.

Benjamin had het stukje uitgelezen. Hij pakte zijn toverstaf en probeerde een gelukkig moment te zoeken. Dat was niet makkelijk. Z'n ouders hadden hem alleen maar ongelukkige tijden bezorgt, nadat hij in Huffelpuf was ingedeeld. Maar hij bedacht zich het moment dat hij Evenlynn voor het eerst zag. Hij tekende een rondje in de lucht, en riep luid en duidelijk: 'orchidea!' Er schoot een prachtige roos uit. Dylan en Benjamin grijnsden. Ze trokken snel hun gewaad aan, en Benjamin pakte de roos, en deed de deur open. Hij zocht naar Evelynn. Hij keek naar links, en zag dat Evelynn daar zat met haar vriendinnen (Lily, Lianne, Anouk, en Kim). Ze gieghelden. Benjamin dacht dat Lily een roddel had verteld. Benjamin hoopte dat het niet over hem zou gaan. Hij deed de deur van hun coupé open.
'Evelynn... kan ik je even spreken?' vroeg Benjamin. Evelynn knikte en liep met een grijns de coupé uit.
'Succes!' siste Lianne Evelynn na. Ze deed de coupédeur dicht. Evelynn liep naar Benjamin toe.
'Ja? Wat is er?' vroeg Evelynn, maar Benjamin wist dat ze het wel wist.
'Wiljeverkeringmetmij?' vroeg hij nerveus.
'Sorry? Ik begrijp je niet'
'Zou je verkering met mij willen?' zei Benjamin, en hij gaf haar de roos. Evelynn pakte hem aan.
'Natuurlijk' zei ze zacht, en ze kuste Benjamin op zijn wang, die nog roder werd dan dat hij al was. Evelynn liep weer terug. Nadat Evelynn terug was ging Benjamin ook terug naar zijn coupé.
'En... is het gelukt?' vroeg Dylan, nadat Benjamin weer terug was. Benjamin knikte en bedankte Dylan.

-1 Septembert 1970-

5. Ettertjes Geomanni Pesternomi 1/2

Vijf minuten viel er een stilte, todat Benjamin de stilte verbrak en voorstelde om nog een spreuk te gaan leren. Dylan vroeg zich af welke spreuk, omdat ze al twee hadden geleerd, en de trein zo in Zweinsveld was. Net toen ze wouden bedenken welke spreuk ze zouden oefenen klonken er allemaal kinderachtige lachjes, en Benjamin deed de deur open. Hij stak zijn hoofd uit de coupé en zag allemaal aardmannetjes. Snel deed hij de deur van de coupé dicht en stelde voor dat ze beter geomanni persternomi konden leren. Er waren immers aardmannetjes.
'Snel! Pak je boek en begin te leren! Pagina zeventien,' riep Benjamin paniekerig. Benjamin pakte zijn boek en bladerde naar pagina zeventien. Dylan deed het zelfde. Benjamin begon te lezen.

Het zijn ondeugende wezentjes en je moet niet gillen, want dat maakt ze namelijk erg kwaad.
Ze zijn velblauw en twintig centimeter groot. Hun ogen zijn zwart en glinsteren. Ze hebben klassement XXX van het ministerie van toverkunsten zouden dus niet zo’n probleem zijn voor ook maar een beetje goede tovenaar of heks. Wat ook handig is om te weten, mocht je ooit een aardmannetjesplaag hebben, de spreuk Geomanni Pesternomi houd ze tegen, die verstijfd ze. De imobilius duo heeft geen effect. De spreuk in kwestie is niet zo moeilijk.Met een succesvolle spreuk kan je aardmannetjes verlammen. Denk aan een gelukkig moment (net als de patronusbezwering)en richt op één aardmannetje. Hierna volgt een rode lichtflits, dan zijn ze verlamt. Maar de spreuk raakt na twee minuten uitgewerkt, dus je kan ze beter direct in een kooi stoppen.

Benjamin pakte zijn toverstaf, en Dylan pakte ook zijn toverstaf. Benjamin begon te oefenen.
'Geomanni pesternomi! Geomanni pesternomi! Geomanni pestkopperoni! Geomanni pestkoppermacaroni! Oeps...' probeerde hij, maar het lukte niet. Dylan had meer succes. Het lukte hem wel, maar hij wachte tot Benjamin ook klaar was.
'GEOMANNI PESTERNOMI!' brulde Benjamin, en dit keer schoot er een rode lichtflits uit zijn toverstaf. Benjamin en Dylan stonden op, deden de deur van de coupé open, en liepen naar andere klassenoudsten, die al bezig waren om de aardmannetjes te verjagen. Het viel hun op dat er geen klassenoudsten van Zwadderich bij waren.
'Wat doet hij hier?' vroeg één van de klassenoudsten van Griffoendor aan Dylan, met een blik op Benjamin.
'Hij helpt mee,' zei Dylan kortaf. Benjamin en Dylan trokken hun toverstaffen en hielpen de andere klassenoudsten.
'Geomanni pesternomi!' riep Benjamin, terwijl hij op een aardmannetje richtte. Die werd verlamd. Een andere klassenoudste stopte hem in een kooi. Dylan was ook in gevecht met een aardmannetje.

-1 September 1970-

6. De ettertjes (2) Geomanni Pesternomi 2/2

'Geomanni pesternomi!' riep hij woedend, terwijl hij uithaalde naar een aardmannetje, die twee seconden later was verstijfd. Dylan stopte hem in een kooi, en hij richtte zich weer op een volgend aardmannetje.
Benjamin besloot ook maar weer eens verder te gaan met het verjagen van aardmannetjes.
'Geomanni pesternomi!' riep hij, terwijl hij een zwiepje gaf met zijn toverstaf. Er spoot een lichtflits uit zijn staf, en twee seconden later was het aardmannetje waar hij op had gericht, verstijfd.
'Carpe retractum!' riep hij, terwijl hij richtte op het aardmannetje. Die werd naar Benjamin getrokken, en Benjamin stopte hem in een ijzeren kooi. Hij richtte weer zijn staf op een aardmannetje.
'Geomanni pesternomi!' riep hij, en er spoot een rode lichtflits uit zijn toverstaf. Weer twee seconden later was er een aardmannetje verlamd.
'Zo... jullie amuseren jullie zeker wel?' zei een kille stem achter hun, en ze draaiden zich om. Ze stonden oog in oog met een vierdejaars van Zwadderich met kille ogen en zwart haar. Benjamin herkende hem. Het was Sneep!
'Heb jij die aardmannetjes losgelaten?' vroeg een vrouwelijke klassenoudste van Griffoendor boos. Sneep knikte kil.
'Ja' zei hij kortaf. 'En ik doe het zo weer' Dylan liep naar hem toe.
'Als we op Zweinstein zijn krijg je strafwerk. Is dat eens even mooi hè?' vroeg hij met een grijns op zijn gezicht.
'AU!' gilde de vrouwelijke klassenoudste van Griffoendor, en ze keken allemaal om. Een aardmannetje was naar de klassenoudste gevlogen, en had haar gebeten. Benjamin wist wat hij moest doen.
'GEOMANNI PESTERNOMI!' riep hij, terwijl hij een zwiepje met zijn staf gaf. Er schoot een rode lichtflits uit zijn staf, en het aardmannetje verstijfde. Hij stopte het in de ijzeren kooi, terwijl de klassenoudste hem bedankte. Ze zagen niet meer aardmannetjes, dus gingen ze allemaal terug naar hun coupé, terwijl ze druk praatten over de aardmannetjes en Sneep. Dyllan had beloofd dat hij hem strafwerk zou geven, en dat vond Benjamin maar al te leuk. Benjamin zei dat het niet zo'n moeilijke spreuk was. Ook vroeg hij aan Benjamin wie de andere klassenoudsten waren.
'De andere klassenoudste van Huffelpuf ken je maar al te goed,' zei Dylan.
'Evelynn?' vroeg Benjamin verbaasd, en Dylan knikte.
'Van Griffoendor Lina Petje en Peter Waalsma. Van Ravenklauw zijn het Dion Petersma en Lianne van der Berg. Van Zwadderich Lucius Malfidus en Patricia Park,' vervolgde hij.
'Het verbaasd me niets dat er niemand van Zwadderich mee hielp, weet je?' flapte Benjamin er uit.

De laatste spreuk vandaag. OFF: Ik vind het echt GEWELDIG om te schrijven over Benjamin. Het is gewoon leuk om over hem te schrijven, en ik hoop er nog lang mee door te gaan. Voorlopig is het nog wachten op 500 galjoenen, en dan kan ik Pigmento gaan leren. Maar ik vind het schandalig van me zelf dat ik er zo'n lange inleiding van maak, dus ik zal snel beginnen.

-1 September 1970-

Flaporen Flapoorvloek 1/2

'Mij ook niets' zei Dylan, die Benjamin even raar aankeek.
'Zullen we nog een spreuk leren?' stelde Benjamin voor. Dylan kreunde.
'Moet dat nou echt? We hebben vandaag al drie spreuken geleerd,' zei hij chagarijnig.
'Vanavond hebben we er vier geleerd. We gaan de flapoorvloek leren,' vervolgde Benjamin. Dylan's chagrijnige humeur werd plotseling een enthousiaste bui.
'Pak je boek maar weer voor je. Ja, dit is de laatste keer. Ik weet niet of het een groot stukje is, maar we zien wel,' zei Benjamin, en ze pakten hun boeken. Ze sloegen hun boeken open en bladerden naar pagina vijftig.

DE FLAPOORVLOEK
De flapoorvloek is een veelgebruikte vloek door minderjarige tovenaars, die van toverstreken houden. Het is uitgevonden door Jan Flapoor, die van die grote flaporen had, die continu beweegden. Iedereen vroeg zich af waarom, maar het bleek dat hij per ongeluk een flapoorvloek over zichzelf had uitgesproken. Hij vroeg zich telkens af waarom jonge tovenaars lachten als hij langs hun huis of verblijfplaats liep. Hij was arm, dus had geen huis, en geen spiegel. Toen kwam hij eens een keer naar zijn familie toe, en ging naar het toilet, waar een spiegel hing. Hij liep naar die spiegel toe en bekeek zichzelf aandachtig. Hij zag dat hij bewegende flaporen had. Hij probeerde zich te herrineren hoe dat kwam, en hij bedacht zich dat hij een zelfverzonnen spreuk had uitgesproken over zichzelf. Hij probeerde een schoonmaakspreuk, maar het werd een flapoorvloek. Sindsdien word hij door kleine kinderen Flapoortje genoemd, en drijgen ouders hun kinderen met de flapoorvloek te betoveren als ze ontdeugend zijn. Het nadeel van de vloek is dat als je na twee weken nog betoverd bent, dat je een oorontsteking krijgt. Het is daarom niet aan te raden om iemand langer dan een week te betoveren. Als dit wel gebeurt krijgt de tegenstander niet alleen een oorontsteking, maar krij jij ook nog eens een boete van twintig galjoenen.

Om de spreuk uit te spreken moet je je toverstaf bewegen, alsof je een lasso gooit. Dan spreek je de spreuk Imbelia ad Numium uit, en laat je de spreuk los. Hoe langer je je toverstaf beweegt als een lasso, hoe langer en groter het effect is. Als je minder dan vier seconden je toverstaf zo beweegt, heeft de spreuk geen effect op de tegenstander, maar geeft het de uitspreker de volle laag. Op de volgende pagina staat hoe je de spreuk kan beëindigen.

Het laatste hoofdstuk voor vandaag. Reactie's over Benjamin zijn natuurlijk altijd welkom. Benjamin, ik hoop dat de spreuk lukt.

-1 September 1970-

8. Flaporen Flapoorvloek 2/2

Benjamin sloeg de bladzijde om.

Je kan de spreuk eigenlijk niet beëindigen, behalve als de spreuk niet zoveel effect heeft. Finite incantatem helpt misschien, maar dat is bij iedere spreuk anders.

'Ik heb hem uit,' zei Benjamin, en Dylan gebaarde dat hij het ook uit had. Ze pakten hun toverstaf, en gaven elkaar toestemming om de flapoorvloek op elkaar te gebruiken.
'Imbelia ad Numlium!' riep Benjamin, en er schoot een groene lichtstraal uit zijn toverstaf, dat leek op de straal van de vloek des doods. Benjamin schrok, en dacht dat hij flauw viel. Maar Dylan kreeg opeens flaporen, maar die klepperden niet. Hij wist wat hij fout had gedaan. Nu was Dylan aan de beurt. Hij trok zijn staf, en maakte een beweging alsof hij een lasso gooide.
'Imbelia ad Numlium!' riep hij. Er schoot een groene lichtstraal uit de staf van Dylan, en Benjamin kreeg flaporen. Drie minuten later begonnen die te klepperen. Het was Dylan dus gelukt. Nu moest Benjamin het nog proberen.

Het begon donker te worden. De Zweinsteinexpress moest haast in Zweinsveld zijn. Ondertussen was Benjamin nog steeds aan het oefenen.
'Imbelia ad Numlium!' riep hij de hele tijd, maar er gebeurde niets meer.
'Imbelia ad Numlium!' riep hij, terwijl hij bijna zijn geduld verloor. Er schoot een groene lichtstraal uit zijn staf, en Dylan kreeg flaporen. Die begonnen na drie minuten te klepperen. Hij probeerde het nog steeds, maar dat was om hem goed onder de knie te krijgen. De spreuk die Dylan op Benjamin geoefend had, was al beëindigd. Ook die Benjamin op Dylan had geoefend. Toen er nog tien minuten te rijden waren, kwamen Evelynn en haar vriendinnen naar de coupé waar Benjamin en Dylen in zaten, coupé vijftien. Benjamin vertelde dat ze weer twee spreuken hadden geleerd.
'Dan ben je wel een aardig eindje vooruit met de spreuken. Ik weet niet welke lerares we krijgen voor Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, maar ik weet dat het een ouwe toverkol is. Mijn ouders hebben me verteld dat ze ons geen spreuken wil leren. Dus het is erg handig van jullie dat jullie nu al wat spreuken hebben geleerd,' zei Evelynn. 'Je weet maar-'
'Waag het niet om professor Aardappel te beledigen! Petrificus totalus!' riep een stem achter hun, en hij richtte zijn staf op Evelynn. Die verstijfde. De rest keek allemaal om. Ze zagen een jongen met zwart haar, en de rest trok allemaal hun toverstaf, en ze probeerden een paar vervloekingen. Benjamin en Dylan probeerden de flapoorvloek, Lily en Lianne paralitis, en Kim en Anouk avifors.

-2 September 1970-

9. Een nieuwe spreuk Aquamenti 1/4

De volgende dag was Benjamin op weg naar het lokaal van Spreuken en Bezweringen. Het werd gegeven door professor Groenspreuk. Hij was net nieuw. Hij gaf nog maar één jaar les. Ze wachtten bij de deur van het lokaal. Er stond nog niemand. Vijf minuten later was iedereen bij het lokaal van professor Groenspreuk, en kwam professor Groenspreuk er zelf aan.
'Kom binnen' zei hij kortaf, en de klas volgde hem naar binnen. Het lokaal was aardig veranderd sinds de laatste keer. In plaats van dat het lokaal een bruine kleur had, leek het op een bos. Benjamin vond het erg mooi.
'Welkom bij Spreuken en Bezweringen. Ik wil het eerst even hebben over jullie S.L.IJ.M.B.A.L.len,' zei professor Groenspreuk, en hij begon een preek over S.L.IJ.M.B.A.L.len. Een slijmbal was een niveau dat de vijfdejaars trachtten te halen. Benjamin wist dat het erg moeilijk was. Tien minuten later was professor Groenspreuk klaar, en daar was Benjamin blij om.
'Vandaag gaan we water toveren met de spreuk aquamenti. Pak allemaal jullie toverstaf en boeken, en begin te lezen. Dan gaan we hem oefenen. Aan het eind van de les wil ik dat jullie allemaal een beker met water kunnen toveren. Als jullie dit niet lukt krijgen jullie extra huiswerk op! Denk maar niet dat dit gemakkelijk kan zijn, want dat is het dus echt niet!' zei professor Groenspreuk. Benjamin vond dat hij een beetje chagrijniger was dan vorig jaar. Benjamin snapte niet waarom, maar hij pakte zijn boek voor zich en begon te lezen.

AQUAMENTI
Aquamenti, de waterspreuk. Aquamenti is uitgevonden door Jane Evendaré. Ze heeft hem uitgevonden in het jaar 1790, dat bekend staat als het gouden jaar, omdat Duistere tovenaar Oswald toen gevangen is genomen. Aquamenti tovert water, dat je kan gebruiken om vuur te blussen, maar ook om een straal water uit je toverstok te toveren. Zo bluste zij in het jaar 1790 een brand, veroorzaakt door Oswald. Ze kreeg de Orde van Merlijn, derde klasse, voor het uitvinden van de blusspreuk. Ze werd schoolhoofd van Zweinstein, nadat ze het vak Betoveringen en Spreuken doceerde. Ze was de voorganger van Dientje Tuesday, die de voorganger was van Jane Orchidea.
Juffrouw Evanderé werd geboren in 1740, en overleed in het jaar 1800. Ze was best oud voor die tijd. Ook over haar werd nog veel gesproken. Ze was voor vele Heksen en Tovenaars een voorbeeld, wat er voor zorgde dat er zo'n duizend Brandweertovenaars waren.

-2 September 1970-

10. Water en Vuur Aquamenti 2/4

Het gebruik van de spreuk is moeilijk. Je moet een ferme zwiep naar beneden geven, en vervolgens de toverstaf op de plek waar je water wil hebben richtten. De hoeveelheid water verschilt. Hoe meer je je concentreert, hoe meer water je krijgt. Als je je echt heel goed concentreert, kan het een kamer vullen met water. Terwijl je de toverstaf op de plek waar je water wil hebben richt, zeg je Aquamenti.

Benjamin had het uit. Hij liep naar Dylan toe, die vijf meter verder op stond.
'Heb jij het al uit?' vroeg Benjamin aan Dylan. Die knikte, en ze begonnen te oefenen.
'Zullen we het op een Zwad proberen?' vroeg Dylan aan Benjamin. Die keek hem verbaasd en heel raar aan.
'Maar je bent klassenoudste! Dat kun je echt niet riskeren! Straks raak jij je badge kwijt!' siste Benjamin.
'Maakt niets uit. School interesseert me niet zoveel meer. Ik ga toch over een jaar van school af, dus als ik mijn badge kwijt raak maakt me helemaal NIETS meer uit,' zei Dylan. Benjamin schrok. Hij wist dat Dylan school haatte, maar dat hij volgend jaar van school af ging vond Benjamin toch echt te erg.

Hij leek nog steeds uit het veld geslagen toen ze tien minuten later aan het oefenen waren.
'Dit is echt te erg! Je gelooft toch niet werkelijk dat ik echt van school zou gaan voor dat ik school heb afgemaakt? Ma zou me vermoorden!' zei Dylan. Benjamin grijnsde, ook al wist hij niet waarom. Hij besloot maar verder te oefenen met Aquamenti. Hij trok zijn toverstaf weer, en maakte de spreukbeweging.
'Aquamenti!' riep hij. Meteen spoot er een straal water uit zijn staf. Toen besefte hij dat het veel leuker was om het op een Zwad te gaan oefenen. Hij gebaarde Dylan dat ze op een Zwad gingen oefenen, en ook Dylan trok zijn toverstaf. Ze maakten de spreukbeweging.
'Aquamenti!' riepen ze tegelijk. Er schoten stralen water uit hun toverstaffen, en die gingen op de Zwad af. Ze liepen naar hem toe.
'Ah! Malfidus! Nog wat gedaan? Nee? Spoel je mond maar eens. Aquamenti!' zei Dylan, en er schoot een straal water uit zijn toverstaf, en de straal water ging op Lucius Malfidus af.
'Val toch neer!' riep Malfidus, en hij trok zijn toverstaf.
'Diffendo duo!' riep hij, en Dylan werd getroffen door de snij-spreuk. Hij had een diepe snee in zijn arm, en Benjamin nam het van hem over.
'Expelliarmus! Paralitis! Petrificus totalus!' riep hij, en Lucius' toverstaf vloog uit zijn hand. Hij verstijfde, en op dat moment zei een stem achter hen: 'Tien punten aftrek voor Zwadderich en twintig punten aftrek voor Huffelpuf! Niet te geloven! Twee tegen één! Kom vanavond maar langs in mijn kantoortje. Zeven uur, en neem jullie toverstaffen mee!' zei de stem, en ze herkenden professor Groenspreuk. Die was rood van woede, en daarna liep hij weg.

-2 September 1970-

11. Woede Aquamenti 3/4

'Maar, professor! Dylan heeft een snee in zijn arm!' riep Benjamin kwaad tegen professor Groenspreuk. Soms had hij toch zo'n hekel aan die man! Professor Groenspreuk reageerde niet, en Benjamin probeerde zich te bedenken welke spreuk zou helpen.

Voer de spreuk Diffendo Duo nog een keer uit om de sneeën weg te halen. Het bloed kun je weg halen met hygiëna.

Benjamin gaf een zwiepje met zijn toverstaf, en riep: 'Diffendo duo!' De littekens verdwenen, maar het bloed bleef achter. Ondertussen zat zijn hele arm onder het bloed, en zijn gewaad was nat.
'Hygiëna!' riep Benjamin, met een zwiepje van zijn toverstaf. Het bloed verdween, maar zijn gewaad was nog nat.

Vier minuten later waren ze weer aan het oefenen, maar vol pure woede.
'AQUAMENTI!' brulde Dylan, veel harder dan dat hij had gewild. Er schoot een straal water uit zijn staf. Het viel Benjamin op dat, als je het schreewde, er veel meer water uit je staf kwam. Maar daar wou hij zich niet druk om maken.
'AQUAMENTI!' Er schoot een straal water uit zijn toverstaf. Vijf seconden later verdween het. De spreuk was dus nog niet helemaal goed. Hij probeerde het nog een keer.
'Aquamenti!' riep Benjamin. Het viel hem op dat hij niet zo hard schreeuwde. Er schoot een straal water uit zijn toverstaf. Dat verdween niet.
Hij liep naar Dylan toe.
'Weet je... het lijkt me echt geweldig om die Groenspreuk te vervloeken. Wat denk jij?' zei Dylan zacht.
'Ik zou graag mee doen...' zei Benjamin langzaam. 'Maar dan word ik van school getrapt' Dylan grijnsde.
'Op onze allerlaatste schooldag? In het zevende jaar?' vroeg hij. Benjamin dacht na. Hij gaf nog geen antwoord. Hij had weliswaar een hekel aan professor Groenspreuk, maar vervloeken? Maar dan kon hij van school gestuurd worden.

'Aquamenti!' riep Dylan. Benjamin vond dat hij weer behoorlijk afgekoeld was, en daar was hij blij om. Hij zag Dylan niet graag boos. Er schoot een straal water uit de toverstaf van Dylan. Die verdween niet.
'Aquam-' begon Benjamin, maar hij werd in de rede gevallen door Groenspreuk.
'Iedereen hoord nu de spreuk aquamenti te kennen. Ik noem jullie namen op, en dan komen jullie naar voren, om een beker water te vullen. Plankhout!' zei hij hij, en Dylan kwam naar voren.
'Aquamenti!' riep hij koeltjes, en de ijzeren beker was onmiddelijk gevuld met water.
'Zwarts!' riep Groenspreuk, terwijl Dylan terug liep.
'Aquamenti!' zei Benjamin, op zo'n gemene toon dat hij er zelf van schrok.

-2 September 1970-

12. Ik moet ook Aquamenti 4/4 laatste verhaal 9,10,11

Vijf minuten later was hij in de Grote Zaal, om te gaan eten. Benjamin was blij dat ze eindelijk bij Spreuken en Bezweringen weg waren. Hij werd echt knetter gek van die Groenspreuk. Hij liep naar de tafel van Huffelpuff toe, en ging zitten. Dylan kwam er ook twee minuten later aan, en ook hij ging zitten.
'BENJAMIN!' riep een stem achter hun, en Dylan en Benjamin draaiden zich om. Ze werden toegeroepen door Sirius Zwarts, zijn broertje.
'Ik heb van Groenspreuk gehoord dat jij ook vanavond moet nablijven. Klopt dat?' vroeg Sirius. Dylan knikte verbaasd. Benjamin trok een wenkbrauw op.
'Hoezo?' zei hij kortaf. 'Wacht even. Aquamenti!' De glas voor hem vulde zich met water. 'Hoezo?'
'Wij moeten ook nablijven,' zei James. 'We moesten onze toverstaffen menemen. Maar waarom moesten jullie nablijven? Wij hadden Sneep vervloekt in de les. Jullie?'
'Wij hadden Malfidus vervloekt,' zei Benjamin, met een gepaste trots. 'Hij moet trouwens ook nablijven. Hij heeft Dylan aangevallen, en nu heeft hij een diepe snee in zijn arm'
Benjamin, die zijn glas weer leeg had, vulde zijn glas water met aquamenti.
'Jullie kennen lumos toch wel?' vroeg Dylan achterdochtig. James en Sirius schudden hun hoofd.
'Kom vanavond maar langs in mijn kantoortje. Zeven uur, en neem jullie toverstaffen mee!' zei Benjamin, die een gemaakt goede imitatie van professor Groenspreuk nadeed. Dylan, Sirius, en James schoten in de lach.
Benjamin had zijn glas weer leeg, vulde hem met aquamenti.
'Wat hebben jullie straks?' vroeg Peter Pippeling nieuwschierig. Hij had van een afstandje zitten luisteren.
'Verweer tegen de zwarte kunsten. Jullie?' vroeg Dylan.
'Gedaanteverwisseling' zei Peter Pippeling triest. 'Van wie hebben jullie het?'
'Malhart. Jullie?' antwoordde Benjamin.
'Derling,' zei Peter Pippeling.
'Aquamenti!' zei Benjamin, en er schoot een straal water uit zijn toverstaf, recht in Peter Pippeling's gezicht. 'Sorry. Niet mijn bedoeling. Jullie hebben Derling? Die heks?' Peter Pippeling, Sirius en James knikten.

'Zullen we maar verder gaan met aquamenti?' zei Dylan, toen James, Peter, en Sirius wegwaren.
'Ja, is goed,' zei Benjamin, die daar eigenlijk geen zin in had.
'Aquamenti!' zei hij met tegenzin. Zijn glas werd gevult met water. Hij dronk het op, en vulde het opnieuw. Hij snapte niet waarom ze ook maar de moeite namen om die spreuk te oefenen. Ze hadden zo Verweer Tegen de Zwarte Kunsten, en Benjamin was benieuwd welke spreuk ze zouden leren. Hij hoopte een coole vervloeking. Hij was toe aan een nieuwe vervloeking. Hij had zowat alle vervloekingen die hij kon al gebruikt op anderen.

-2 September 1970-

13. Hihihi Rictusempra 1/3

'Vandaag gaan we rictusempra leren, dat is de kietelspreuk. Hiermee laat je iemand lachen, omdat hij gekieteld word. Oefenen in paren van twee!' zei professor Malhart vrolijk. Benjamin was blij dat hij les had van professor Malhart. Benjamin vond hem wel aardig. Dylan en Benjamin gingen tegenover elkaar staan en trokken hun toverstaffen.
'Rictusempra!' riep Benjamin, op het zelfde moment als Dylan rictusempra schreeuwde. De spreuken kaatsten terug, en Benjamin en Dylan werden allebij door hun eigen spreuken geraakt. Benjamin moest keihard lachen. Dylan zat ook keihard te lachen. Benjamin wist niet waardoor dat kwam. Of door de spreuk. Of door het feit dat de spreuken terug kaatsten. Na vijf minuten was de spreuk uitgewerkt, en oefenden ze verder.
'Rictusempra!' riep Benjamin. Er schoot een rood en zilveren straal uit zijn toverstaf, en Dylan begon te lachen.
'Perfect! Tien punten voor Huffelpuf!' riep professor Malhart. Benjamin's humeur werd stukken beter. Toen hij getroffen werd door Dylan's vloek, begon hij keihard te lachen, waardoor verscheidende mensen omkeken. Na vier minuten was de vloek uitgewerkt.
'Goedzo, meneer Plankhout! Tien punten voor Huffelpuf!' riep professor Malhart. Benjamin en Dylan waren nu stukken vrolijker. Ze hadden de punten die ze hadden gekost weer terugverdiend. Malfidus daar in tegen, niet.
'Rictusempra!' riepen ze weer tegelijk. De spreuken kaatsten terug naar hun uitspreker. Maar nu waren ze voorbereid. Ze doken weg, en werden niet geraakt.
'Rictusempra!' riep Benjamin, nadat Dylan ook rictusempra had geroepen. Benjamin en Dylan ontweken weer allebij.
'Rictusempra' riep Benjamin, met een zwaai van achter naar voren. In plaats van dat er een rechte straal uitkwam, kwam er een straal die de toverstaf van Benjamin volgde. De spreuk werkte echter niet. Dylan probeerde het nog een keer.


Vele pogingen gingen voorbij. Ze hadden het zo naar hun zin dat de tijd heel snel ging. Ze hadden de spreuk aardig onder de knie, maar iedereen kreeg als huiswerk op om de spreuk verder te oefenen. De les was nog niet afgelopen, dus ze gingen nog even door oefenen. Ze hadden vanavond strafwerk, en ze wisten niet wat ze moesten doen. Ze moesten wel hun toverstaffen menemen, dus ze oefenden maar stevig door.
'Rictusempra!' riep Dylan weer. Benjamin ontweek.
'Rictusempra!' zei Benjamin op zijn beurt.
'Goedzo, Ben! Rictusempra!' riep Dylan, toen hij de kietelspreuk ontweek.
'Bedankt!' riep Benjamin, nadat hij de kietelspreuk van Dylan ontweek.
'De les is afgelopen. Overmorgen is er weer een les, en dan gaan we verder oefenen met rictusempra. Het zou geweldig zijn als jullie ook in je eigen tijd oefenden. Tot overmorgen!' zei professor Malhart.

-2 September 1970-

14. Strafwerk Rictusempra 2/3


Om zeven uur in de avond gingen Benjamin en Dylan naar het kantoortje van professor Groenspreuk. Sirius, James, Peter en nog een andere leerling die Benjamin niet kende, waren er al. Vijf minuten later kwamen Lucius Malfidus en professor Groenspreuk er aan.
'Er is een dorpsbewoner van Zweinsveld ontvoerd door iets dat in het bos woont. Jullie moeten er voor zorgen dat hij terug komt. Veel succes!
Portus!' riep hij, en hij richtte zijn toverstaf op een ketel. Die straalde blauw licht uit, en werd toen weer grijs. Ze raakten hem aan, en Benjamin, James, Dylan, Sirius, Peter, Malfidus en de onbekende belandden in het Verboden Bos.
'Oké. Het lijkt me het beste dat we ons verdelen. James gaat met mij mee. Dylan gaat met die ene mee die ik niet ken,' begon Benjamin.
'Remus Lupos' zei de onbekende behulpzaam.
'Oké. Dylan gaat met Remus mee. Sirius met Peter en Malfidus. Succes!' zei Benjamin, met een bange ondertoon in zijn stem. Het bos was donker. Dylan ging met Remus vooruit. Toen vertrokken Sirius, Peter en Malfidus. Daarna vertrokken Benjamin en James.
'Doe het lichtje van je toverstaf maar aan. Lumos!' zei Benjamin, en hij kreeg een lichtje aan zijn toverstaf. James volgde zijn voorbeeld.
'Benjamin...' begon James langzaam, met een bange ondertoon in zijn stem. 'Ik denk dat ik iets zie'
'Op drie roep je rictusempra' zei Benjamin bang. 'Eén... twee... drie. Nu! Rictusempra! Rictusempra! Rictusempra!'
Door de vele kietelspreuken dijnsde het wezen, dat ze niet konden zien, achteruit, bulderend van het lachen.
'Goed werk, James. Kom, we gaan verder' zei Benjamin. Ze liepen door de struiken. Zo te zien zaten er bessen aan. Benjamin dacht dat ze giftig waren. Ze liepen verder, totdat ze bij een meer aankwamen. Het water was zwart, en zag er olieachtig uit. Het was dik, en drassig. Ze besloten er maar eens omheen te lopen. Ze hoorden hun eigen voetstappen, dus ze konden zo gehoord woorden. Op dat moment hoorden ze een heleboel andere voetstappen, en Benjamin en James hielden hun staffen paraat.
'Wacht niet op mijn teken! Vervloek er zo veel mogelijk als je kan, als ze ons aanvallen!' riep Benjamin panniekerig. De voetstappen werden harder, en het was duidelijk dat ze dichterbij kwamen. Na tien seconden waren de wezens, van wie ze de voetstappen gehoord hadden, bij Benjamin en James. Benjamin wist dat het centaurs waren. Eentje ging op zijn achterpoten staan, en zwaaide met zijn voorpoten. Benjamin wist dat ze wilden aanvallen. Hij trok zijn staf.
'Rictusempra!' riep hij, en hij richte op een centaur. 'En laat dat een waarschuwing zijn!' Maar de centaurs luisterden daar niet naar. De centaur die getroffen was door de kietelspreuk stond niet meer op. Hij lachte nog steeds door. De centaurs begonnen aan te vallen. James begon ook centaurs te vervloeken. Het waren er tien.
'Rictusempra!' riepen Benjamin en James tegelijk. Twee centaurs vielen neer van het lachen, nadat er een rood met zilveren lichtstraal op hun beide af ging.
'RICTUSEMPRA!' brulde Benjamin, en er schoot een dikke, blauwe, lichtstraal uit zijn staf. Die ging op een centaur af, en die bulderde van het lachen. Benjamin had een betere rictusempra afgevuurd. Soms dan was het effect beter dan een normale rictusempra.
'RICTUSEMPRA! RICTUSEMPRA!' riep Benjamin boos, en twee centauren bulderden van het lachen. James had ook een centaur laten lachen. Daar moest hij zelf ook om lachen.
'Rictusempra!' riep Benjamin, en een centaur werd gekieteld.

-2 September 1970-/-3 September 1970-

15. Zijn we nou eindelijk klaar? Rictusempra 3/3 Laatste verhaal 13, 14

Ondertussen begon het stikdonker te worden, en gaf lumos niet meer genoeg licht. Benjamin wist dat er meer vormen van lumos was en pakte zijn toverstaf weer.
'Lumos solem!' riep hij, en er verscheen een hele felle lichtpunt aan zijn toverstaf. James deed het zelfde, en ze liepen verder. Ze zagen nu veel meer, door het felle licht van lumos solem.
'Die rictusempra is wel cool' zei James, met een grijns op zijn gezicht. Benjamin knikte, maar liep stevig door. James hield hem net bij. Opeens hoorden ze een krak, en keken ze achter zich. Er stond een grote spin achter hun, en Benjamin en James trokken hun staffen.
'Rictusempra! Rictusempra! Rictusempra!' riepen Benjamin en James in koor. De spin scheen niets te merken van de kietelspreuken, en liep verder naar Benjamin en James toe. Die dijnsden achteruit, terwijl ze nog meer kietelspreuken af vuurden. De spin scheen weer niets te merken.
'Tegelijk. Drie... twee... één... nu! RICTUSEMPRA!' riepen ze in koor. De spin begon te lachen, wat eigenlijk vrij dom was, omdat een spin niet kon lachen. Ze hoorden schel gekras. Ze liepen snel verder. Opeens hoorden ze een gil, en liepen ze snel in de richting van waar het gegil vandaan kwam. Toen ze er waren zagen ze een man met een rafelig gewaad. Zijn toverstaf was gebroken.
'Periculum!' riep Benjamin, terwijl hij zijn staf naar de lucht richtte. Er schoten rode vonken uit zijn staf, en een paar minuten daarna kwam de rest eraan. Ze hadden de bewoner gevonden.

Een uur later kwamen ze terug op Zweinstein. Het was al laat, en ze gingen terug naar het kantoortje van professor Groenspreuk. De lichtspreuk was uitgewerkt, dus het was donker.

De volgende dag hadden ze als eerste de les Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Dat betekende dat ze verder moesten oefenen met de kietelspreuk, rictusempra. Aangezien Dylan en Benjamin de spreuk al geoefend hadden, hadden zij een kleine voorsprong. Ze stonden weer in de gebruikelijke houding om de spreuk te oefenen, en zo begonnen ze met de kietelspreuk. Het ging een stuk beter dan de vorige keer.
'Rictusempra!' riep Dylan koeltjes. De kietelspreuk had doel getroffen. Benjamin begon kei hard te lachen. Daarna moest Benjamin de spreuk laten zien.
'RICTUSEMPRA!' riep hij, en er kwam een blauwe straal uit zijn toverstaf. Dylan moest keihard lachen, en daardoor moest Benjamin ook lachen, daardoor ook professor Malhart. Dat vond Benjamin wel grappig.

-3 September 1970-

16. Toch geen Derling Avifors 1/5

Toen de les Verweer Tegen de Zwarte Kunsten was afgelopen, keek Benjamin op zijn rooster.

DONDERDAG:
1e uur 9:00 Verweer Tegen de Zwarte Kunsten professor Malhart
2e uur 9:45 Gedaanteverwisseling professor Avis
3e uur 10:30 Gedaanteverwisseling professor Avis
4e uur 11:15 Verzorging van Fabeldieren professor Agrid
PAUZE 12:00
5e uur 13:45 Spreuken en Bezweringen professor Groenspreuk
6e uur 14:00 Gepaste Betoveringen professor Huisman
7e uur 14:45 Voorspellend rekenen professor Getal
8e uur 15:30 Leer der oude runen professor Woord
9e uur 16:15 Toverdranken professor Sneep senior

Dat betekende dat ze toch geen professor Derling hadden. Zij was oud, en heel erg streng. Ze hadden professor Avis. Ze hadden die leraar nog nooit gezien. Hij hoopte dat hij een beetje les kon geven. Ze gingen naar het lokaal van Gedaanteverwisseling, en ze hoopten dat ze op tijd waren. Dan maakten ze een goede indruk.

'Welkom bij Gedaanteverwisseling. Ik ben professor Avis, en vandaag leren we de spreuk avifors,' zei professor Avis, toen iedereen het lokaal binnen was. Professor Avis had zwart haar, was lang, merkwaardig dun, en hij zag er aardig uit. Het was een man. Hij gebaarde dat iedereen zijn boek moest pakken.
'Pagina twaalf, graag,' zei hij vriendelijk. Benjamin sloeg zijn boek open en begon te lezen op pagina twaalf.

Avifors
Avifors is een spreuk die kleine beeldjes in vogels veranderd. Deze vorm houden ze echter maar een paar seconden aan. De beeldjes mogen niet groter zijn dan vier bij vier meter. De grootte van de vogel licht niet aan de grote van het blok dat je transformeert. Als de heks of tovenaar maar elf jaar oud is, komt er niet zo'n groot vogeltje. Als de heks of tovenaar negentig is, komt er ook niet zo'n groot vogeltje. Als de heks of tovenaar twintig jaar oud is, komt er best een groot vogeltje. Het is vooral van belang om je te concentreren. Als je je niet genoeg concentreerd, dan kan er een grote explosie worden veroorzaakt. De spreuk avifors word meestal geleerd in het vijfde jaar, en in een uitdaging.

De spreuk is uitgevonden door Lynn Vladsson. Ze hield van vogels. Ze had een hele plek in haar tuin, waar ze allemaal vogeltjes hield. Ze verzorgde de vogeltjes goed, en ze kreeg zo'n honderd vogeltjes per dag op bezoek. Ze probeerde nog meer vogeltjes te krijgen, maar dat lukte niet. Dus probeerde ze een spreuk te bedenken. Ze zat uren achter haar bureau, op zoek naar een spreuk. Maar ze kon niets vinden. Het was niet mogelijk om een vogel te toveren.

-3 September 1970-

17. Maar het moet toch... Avifors 2/5

Maar het moet toch mogelijk zijn, dacht ze. Avis bestond toen nog niet. Ze pakte haar toverstaf en een latijns woordenboek. Ze probeerde alle woorden met vogel erin te veranderen. Ze was zo'n vier weken bezig met uitvinden. Toen gaf ze het op. Ze geloofde er niet meer in. Dus zo ging ze naar bed. Ze kreeg een droom. Ze zat op Zweinstein. Ze had haar toverstaf in haar hand, en ze stond tegenover een rots. Ze zwaaide met haar toverstaf, en zei:'avifors!' De rots veranderde voor een paar seconden in een vogel. Ze was blij, toen ze de volgende ochtend ondekte dat het echt kon. Ze bleek enig teleurgesteld te zijn in het feit dat het vogeltje maar drie seconden een vogel bleef. Ze zocht niet verder, maar ging naar het ministerie van Toverkunst. Ze had een afspraak gemaakt met meneer Droebel, vandaag de dag bekend als minister van Toverkunst, en zo liet ze de spreuk zien. De heer Droebel was erg opgetogen, en zo kreeg ze de Orde van Merlijn, derde klasse. Ze ondekte later echter dat ze ook vogeltjes kon toveren, die eeuwig bleven. Deze spreuk is avis. Maar alleen die spreuk kan alleen niet gebruikt worden op rotsen of stenen.

Het gebruik van avifors is echt moeilijk. Je moet een rondje tekenen met je toverstaf, terwijl je aan een vogel denkt. Dan geef je een flink zwiepje met je toverstaf, en richt je op de rots of steen. Die veranderd dan in een vogel voor drie seconden. Die vliegt dan weg. Dan kan je dus langs versperringen.

'Heeft u hem gelezen, meneer...-' begon professor Avis.
'Zwarts, meneer,' zei Benjamin behulpzaam. Professor Avis leek opgetogen.
'Mooi zo! Wilt u mij dan vergezellen naar de avifors uitdaging?' vroeg hij. Benjamin keek Dylan aan. Hier had Benjamin niet op gerekend! Maar toch volgde hij professor Avis door een donkere gang. Aan het einde van de gang was een deur, waar uitdaging avifors op stond. Professor Avis liet hem eerst naar binnen gaan. Benjamin ging naar binnen, en professor Avis volgde hem.
'Ik ga nu weg. Ik zie je aan het eind van de uitdaging. Dan ben je in mijn lokaal. Maar daarvoor moet je eerst de Viavia aanraken. Dat is een oude laars. Succes!' zei professor Avis bemoedigend, en hij ging weg. Benjamin maakte zich klaar. Er waren waarschijnlijk allemaal wezens, dus pakte hij zijn toverstaf. Hij had nog helemaal nog nooit avifors gebruikt.

-3 September 1970-

18. De Avifors uitdaging Avifors 3/5 en 4/5

Hij besloot niet langer te wachten en door te lopen. Op dat moment ging het licht aan, en daar was Benjamin blij om. Hij zag een gang voor zich, en hij liep door de gang, waar een deur was. Hij probeerde de deur open te doen, maar dat werkte niet. Hij maakte een zwaaiende polsbeweging met zijn toverstaf.
'Alohomora!' riep hij, en het slot zwaaide open. Hij liep door de deur en kwam een donkere ruimte binnen.
'Lumos!' riep hij, en de kamer werd een klein beetje verlicht. Net genoeg om er door te kunnen zien. Opeens hoorde hij een stem achter zich.
'Heel verstandig van je,' zei de stem, en Benjamin draaide zich om. Hij stond oog in oog met professor Agrid. Hij was heel erg bang voor hem. Maar wacht eens even! Professor Agrid gaf les! Dit was een boeman!
'Ridiculus!' zei Benjamin met een zwiepje met zijn toverstaf, terwijl hij aan iets grappigs dacht. De boeman spatte uit elkaar, en Benjamin liep verder. Er hingen allemaal schilderijen aan de muur, maar Benjamin kon niet zien wat er op geschilderd was. Hij besloot er maar niet naar te kijken, en liep gewoon verder. Toen hij twee meter verder was, ging opeens het licht aan. Na een halve seconde ging het weer uit. En toen weer aan. Toen weer uit, en zo ging het maar door. Benjamin dacht meteen aan een spooktocht die Dreuzels hielden. Maar de spooktochten van tovenaars waren veel enger. Hij liep door de deur, die net was verschenen. Hij vond het vreemd, maar hij liep verder. Hij belandde in een donkere kamer. Hij wou doorlopen, maar toen botste hij tegen iets op. Hij toverde een lichtpuntje aan zijn toverstaf. De andere was net weer uitgegaan, en hij zag een rots. Hij wist wel wat hij moest doen! Hij moetst avifors gebruiken. Hij maakte de beweging die hij moest doen, en zei de bezwering. De rots veranderde in een vogel, en vloog weg. Benjamin rende snel door. Hij liep door de volgende deur. Nu zag hij een heleboel rotsen, en een deur, die op slot was. Hij probeerde avifors te gebruiken. Hij richte op een rots, en maakte de spreukbeweging.
'Avifors!' riep hij, en één rots veranderde in een vogel. Een stukje van de deur ging open. Hij wist dat hij ze dan allemaal moest transformeren om er door te kunnen, dus hij transformeerde ze allemaal.
'Avifors!' riep hij telkens. De vogeltjes vlogen uit een onzichtbaar raam, en veranderden daar in rotsen. Benjamin bleef niet lang kijken, maar holde direct naar de volgende ruimte. Hij voelde aan zijn gezicht, en merkte dat hij zweette. Toen er weer een licht aanging, zag hij een beeld. Hij veranderde hem in een vogel, en liep verder. Hij liep weer door een deur, en zag een oude laars. Benjamin vond het raar. Dat was helemaal niet zo lang! Maar daar maakte hij zich niet druk over. Hij pakte direct de oude laars beet. Hij kreeg het gevoel alsof hij een ruk aan zijn navel kreeg, en een paar tellen later was hij in het lokaal van professor Avis. Die vond het goed van Benjamin, en trakteerde hem op tien afdelingspunten. Nu moesten de anderen, en Benjamin, die de uitdaging al had voltooid, moest verder oefenen met de spreuk avifors. Hij zag een paar beelden staan in het lokaal, en besloot daar op te gaan oefenen. Hij pakte zijn toverstaf weer, en begon de beelden te transformeren. Die werden veranderd in prachtige vogels. Benjamin vond het jammer dat ze niet langer bleven. Hij vond het prachtige vogels. Na drie seconden ploften de beelden weer neer, en veranderde Benjamin ze weer in vogels. Ook die bleven maar drie seconden in vogels veranderen. Hij oefende nog steeds de bezwering toen de anderen terug waren. Er waren nog een paar beelden over.
'Avifors!' riep hij, terwijl hij de bijbehorende beweging maakte. Er volgde een groene lichtflits, en het beeld veranderde in een vogel. Professor Avis zag dat, en trakteerde hem op tien afdelingspunten. Hij oefende de bezwering nog steeds. Hij wist niet waarom, maar iets in hem zei dat hij de spreuk heel hard nodig had. Benjamin dacht dat het bij de S.L.IJ.M.B.A.L. examens goed van pas zou komen. Dus hij oefende... en oefende... Hij was het op een duur nog niet zat. Hij was zo lang aan het oefenen, dat hij zelfs vergat dat ze pauze hadden. Zo ging hij naar de Grote Zaal, waar ze pauze hielden. Het was er merkwaardig druk. Hij borg zijn toverstok nog niet op, maar ging gewoon met zijn toverstok in de hand naar de tafel van Huffelpuff. Morgen hadden ze verkiezingen voor het Zwerkbalteam, en Benjamin hoopte om wachter te worden. Hij oefende weer wat met avifors. Hij veranderde zijn beker in een vogel, die drie seconden later weer terug veranderde. Toen probeerde hij het opnieuw... en opnieuw.

- 4 September 1970-

19. Eindelijk Avifors! Avifors 5/5 Laatste verhaal 16, 17, 18

Toen Benjamin en Dylan de volgende dag weer in het lokaal van Gedaanteverwisseling zaten, viel het Benjamin op dat hij de spreuk aardig goed kon. Toch dwong hij zichzelf om net zo hard mee te leren met de spreuk als anderen. Ze kregen namelijk de opdracht om de spreuk nog verder te oefenen. Ze moesten elkaar proberen in vogels te veranderen. Professor Avis zei dat het boek niet alles heeft verteld. Je kon ook mensen in vogels veranderen. Vandaar dat Dylan en Benjamin weer aan het oefenen waren. Het begon Benjamin nu wel een beetje te vervelen.
'Avifors!' kakelde hij uit. Er volgde een groene flits, en Dylan werd in een vogel veranderd. Drie seconden later veranderde hij weer in een mens, en hij had zo snel een vervloeking afgevuurd, dat Benjamin had kunnen zweren dat iemand anders hem had afgevuurd, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Benjamin veranderde in een vogel. Hij probeerde te vliegen. Dat lukte. Hij vloog één seconde, en toen veranderde hij weer terug in een mens, en toen vuurde hij bliksemsnel weer een avifors af. Dylan ontweek, en vuurde ook een avifors af. Benjamin werd weer in een vogel veranderd, maar probeerde niet te vliegen. Na drie seconden werd hij niet in een mens veranderd, zoals normaal. Dus probeerde hij te vliegen. Zelfs toen werd hij niet na drie seconden in een mens veranderd. Benjamin werd bang. Na een minuut veranderde hij weer in een mens. Professor Avis gaf Dylan tien punten. Zo oefenden ze weer verder. Benjamin vuurde weer een avifors af, en Dylan werd in een vogel veranderd. Ook bij hem duurde het weer een minuut voordat hij weer terug in een mens veranderde. En zo oefenden ze een kwartier lang. Het begon Benjamin nu echt te vervelen. Maar toch deed hij zijn best om zich te concentreren. Hij oefende verder. Hij werd beter en beter in de spreuk. Professor Avis liet doorschemeren aan Benjamin dat de spreuk bij de examens goed van pas zou komen. Benjamin kende de spreuk natuurlijk al lang, dus hij maakte zich geen zorgen. Nou, hij maakte zich wel degelijk zorgen. Hij maakte zich zorgen over het feit dat hij ieder moment in slaap kon vallen.

'Ik kan echt geen avifors meer zien, Dylan!' zei Benjamin tegen Dylan, die nog door wou oefenen met avifors. Hij had de spreuk minder goed onder de knie, dus hielp Benjamin hem met tegenzin

-5 September 1970-

20. Ik heb dorst Bijvulbezwering 1/9

De volgende dag was het tijd voor het vak Koken. Ze leerden hier hoe ze konden koken, en drinken toveren. Het was voornamelijk Dreuzelwerk. Het enigste verschil was dat het met een toverstaf gebeurde. Benjamin en Dylan liepen naar het terrein van Zweinstein. Daar was een huisje waar het vak werd gegeven. Professor Oliebol kwam aanlopen toen ze er waren. Ze mochten naar binnen gaan.
'Welkom klas! Vandaag is de eerste les Koken van dit jaar. Vandaag gaan we leren om een glas bij te vullen. Als jullie mij een plezier willen doen, pak dan je boek en lees pagina twaalf maar eens door,' zei de gezette professor Oliebol. Ze deden wat hen gezegd werd, en pakten hun boeken. Ze sloegen hem open, bladerden naam pagina twaalf, en begonnen te lezen.

De bijvulbezwering is een bijzonder nuttige spreuk, dat veel gebruikt word door heksen of tovenaars die dorst hebben. Als er nog maar bijvoorbeeld één druppel pompoensap in zit, en je spreekt de bijvulbezwering uit, word het glas weer gevult met pompoensap. Het word dan ook bijzonder vaak gebruikt. Om de spreuk te gebruiken, moet je je toverstaf gericht naar de boden van het glas richten, en dan de bezwering zeggen. De bezwering is: Ik wil meer! Dan word u glas gevuld tot de rand. Veel gebruikers zegger dat het kwaliteit van de bezwering goed is. Velen gebruiken het, omdat het heel erg lekker is.

'Klaar met lezen?' vroeg professor Oliebolm, nadat iedereen klaar was. Iedereen knikte, en professor Oliebol zwaaide met zijn toverstaf naar boven. Er verschenen allemaal bekers met één druppel water. Ze moesten die vullen.
Benjamin richtte zijn staf op de bodem en schraapte zijn keel.
'Ik wil meer!' zei Benjamin koeltjes, maar er gebeurde niets. Hij richtte zijn staf nog steeds op de bodem van het glas.
'Ik wil meer!' zei hij kalm. Er gebeurde weer niets. Als hij het nou netjes vroeg?
'Mag ik meer?' vroeg Benjamin poeslief. Er gebeurde weer niets. Hij was nog volkomen op zijn gemak. De bezwering was immers moeilijk.
'Ik wil meer!' zei hij weer, maar er gebeurde niets. Hij wachtte even en keek hoe Dylan het er van af bracht. Het was hem ook nog niet gelukt. Benjamin keek weer naar zijn eigen glas, en probeerde het weer.
'Ik wil meer!' zei hij even kalmpjes als altijd. Er gebeurde weer niets. Hij probeerde het weer.
'Ik wil meer! Ik wil meer!' zei hij koeltjes. Er gebeurde weer niets. Niet dat hij dat niet verwacht had. Hij had al verwacht dat er niets zou gebeuren.

Dat ''Punte'' hoort zo. Oliebol is een soort Hagrid.

-5 September 1970-

21. Ik wil nog meer! Bijvulbezwering 2/9

Benjamin schoot in de lach. Hij bedacht zich nu pas dat het een onzin-spreuk was. Ik wil nog meer? Dat vond hij echt belachelijk. Hij concentreerde zich weer op zijn beker.
'Ik wil nog meer!' commandeerde hij. Er gebeurde weer niets.
'Ik wil nog meer!' zei hij chagrijnig. Er gebeurde weer niets. Benjamin vond het saai worden.
'Ik wil nog meer!' beveelde Benjamin. Toen er weer niets gebeurde vond hij dat hij wat koeler moest worden.
'Ik wil nog meer!' zei Benjamin koeltjes. Er was een doorzichtige waas rook naar zijn glas gegaan. Het duurde twee seconden, en het glas was bijgevuld. Professor Oliebol kwam aanhollen.
'Tien punte voor Huffelpuf. Goed zo, meneer Zwarts. Doe dat raam effe dicht, Malfidus! Ik sterf van de kou!' zei hij. Benjamin grijnsde breed en probeerde het nog een keer.

Toen de les afgelopen was gingen de Huffelpuffers, die kans wilden maken om in het Zwerkbalteam van Huffelpuf te komen, naar het kasteel om hun bezems op te halen. Het duurde nog een half uurtje, en daarna moesten ze naar de proeftraining. Benjamin haalde zijn gloednieuwe Nimbus 1001 mee naar de Grote Zaal. Hij had zijn beker Boterbier haast op. Er zat nog een druppel in. Benjamin wist wat hij moest doen, en hij pakte zijn toverstaf.
'Ik wil nog meer!' zei hij, terwijl hij zijn toverstaf op de bodem van de beker richtte. Hij besloot nog even te oefenen voor dat hij naar het Zwerkbalveld ging, en zo zat hij te oefenen op de bijvulbezwering.
'Ik wil nog meer!' zei hij, toen hij zijn beker Boterbier voor de tiende keer op had. De beker begon zich weer te vullen met Boterbier. Benjamin begon weer te drinken.
'Ik wil nog meer!' zei hij weer, toen hij ook zijn elfde beker leeg had. Zijn glas werd weer gevuld, en hij vond dat hij nu wel genoeg Boterbier had gedronken. Hij tikte Dylan op zijn rug, die ook in zijn Zwerkbalgewaad was, en zo liepen ze naar de leerlingenkamer van Huffelpuf, waar Benjamin zijn gewaad aantrok. Zo liepen ze naar het Zwerkbalveld. Onderweg naar het Zwerkbalveld, duurde langer dan normaal. Ze zagen al iemand vliegen, dus gingen ze snel naar het Zwerkbalveld rennen. Maar eigenlijk was dat vergeefse moeite. Vandaar dat ze op hun bezems stapten, en opstegen. Benjamin vond het heerlijk om weer eens te gaan vliegen. Het duurde een minuutje voordat ze er waren. Ze vlogen over de rand van het stadion heen, en landden op het Zwerkbalveld. Er waren zo'n vijftig leerlingen in gele Zwerkbalgewaden. De leidinggevende was Barend Kannewasser.

-5 September 1970-

22. Zwerkbal...

'STILTE!' schreeuwde Barend Kannewasser, nadat Benjamin en Dylan geland waren.
'Wil iedereen die drijver wil worden NU naar voren komen?' vervolgde hij. Tien leerlingen liepen naar voren.
'Dan mogen jullie één voor één opstijgen. Ik gooi een paar beukers, en jullie moeten zo veel mogelijk raken. Ik gooi er vijf! Drie... twee... een... nu!' zei Barend Kannewasser, en hij gooide een ijzeren beuker in de richting van een drijver, die net was opgestegen. Die vloog op die aspirant drijver af, die de beuker maar net raakte. De beuker vloog weg. Kannewasser trok hem terug met behulp van carpe retractum. Hij gooide de beuker weer naar de drijver toe. Die miste de beuker met zijn knuppel, waardoor hij geraakt werd. Hij viel van zijn bezem af. Kannewasser vertraagde hem. Toen hij één meter van de grond af was, viel hij flauw. Madame Vliegbezem kwam aanlopen, en bracht hem naar de ziekenzaal. De meeste drijvers na hem deden het niet veel beter. Er waren twee die het er wel goed van af brachten. Die werden dus ook drijver. Barend Kannewasser richtte met zijn toverstaf op zijn keel. Zijn stem werd magisch vergroot. Hij zei dat de leerlingen die zoeker wilden worden moesten komen. Er kwamen een stuk of twintig leerlingen aanlopen. Ze moesten achter een snaai aangaan, en dan zo snel mogelijk. Er was maar ééntje die het goed deed. Hij werd de nieuwe zoeker. Hij was derdejaars en behoorlijk goed. Toen moesten de aspirant jagers komen. Er waren een stuk of vijftien. Er bleven nog maar vijf over, met Benjamin erbij. Dylan liep mee met de anderen. Hij wilde ook jager worden. Tijd ging voorbij. Uiteindelijk was Dylan aan de beurt. Daarna was er een zesdejaars aan de beurt. Dylan kreeg een slurk. Hij zoefde naar de doelpalen toe. En... hij scoort! Hij had er al één gescoord. Benjamin klapte luid. Toen kreeg hij de volgende aangeworpen. Hij zoefte behendig om de doelpalen heen, hij stond stil, en... hij scoort weer! Ook de andere drie scoorde hij. Hij kwam weer terug, en toen was de laatste aan de beurt. Hij was eigenlijk veel beter dan Dylan. Maar dat vond Benjamin niet leuk. Hij pakte zijn toverstaf en hield hem verborgen onder zijn gewaad. Toen hij de eerste vier keer had gescoord, was Benjamin het zat.
'Avifors!' zei hij zacht, en hij hoopte dat het niet opviel. De slurk veranderde voor een paar seconden in een vogel, waardoor hij niet scoorde. Als hij dit wel had gedaan, zat Dylan niet in het team. Benjamin besloot het hem maar niet te gaan vertellen. Nu moesten de aspirant wachters komen. Nerveus stapte Benjamin naar voren. Gelukkig was hij als eerste aan de beurt. Dan hoefde hij niet langer te wachten. Hij zoefde naar de doelpalen. Hij voelde de koude wind door zijn haar waaien. Hij was zo'n vijftien meter van de grond. Opeens kwam er een slurk op hem af. Hij maakte een koprol door de lucht, en raakte met de staart van zijn bezem de slurk, die niet door de doelpalen ging. Benjamin was blij. Hij bakte er in ieder geval iets van. Zijn haar zat door de war, maar toen hij het goed wou doen, kwam de volgende slurk aanzoefen. Bliksemsnel zoefde Benjamin voor het derde doel, waarop de slurk het had gemunt. De slurk werd niet doorgelaten, en Benjamin had de tweede slurk tegen gehouden. Toen kwam de volgende eraan. Benjamin zoefde naar voren, en zwaaide door de lucht. Hij vond het heerlijk om te vliegen. Hij lette alleen niet op, en knalde met zijn voorhoofd tegen de slurk op, die daardoor werd tegen gehouden. Nu had hij de derde tegen gehouden. De volgende slurk kwam eraan, en Benjamin probeerde de luiaardligging. Daardoor hield hij de slurk tegen. Nu de laatste. Als hij deze tegen hield, kwam hij vast en zeker in het team. En ja! Hij hield hem tegen. Hij zoefde naar beneden. Barend Kannewasser zei dat Benjamin in het team zat. Samen met Dylan vloog hij naar Zweinstein toe, om een klein feestje te geven.

Vraag me niet waar die Geo en Sipester op slaan.
Ik kan gewoon niet werken zonder muziek. Hé! Goed idee! Ik doe muziek op.
Stomme inspiratieloosheid!

-1/2 Oktober 1970-

23. Gewonnen Bijvulbezwering 3/9

September ging in een waas van regen voorbij. Er gebeurde niet veel, behalve dat Huffelpuf de allereerste wedstrijd gewonnen had. Vandaar dat Geo en Sipester Emel naar de keukens gingen, om eten te stelen. Ook namen ze wat Boterbier mee, en Pompoensap, en gloeiwijn mee. Hij besloot maar eens mee te helpen bij de tafel, waar je eten en drinken kom halen. Hij pakte zijn toverstaf, klaar om te helpen. Iedereen was in een vrolijk humeur, en de gele leerlingenkamer maakte het er vrolijker op. De eerste derdejaars had zijn glas leeg, en vroeg aan Benjamin om meer.
'Ik wil meer!' zei hij, terwijl Benjamin zijn toverstaf op de bodem richtte. De glas werd gevult met Pompoensap.
'Ik wil meer?' vroeg de derdejaars ongelovig, en hij liep weg.
'Weet je? Waarom gebruiken we niet gewoon die aquamenti? Dat is toch veel handiger voor water?' zei Dylan, die aan kwam lopen in zijn gele Zwerkbalgewaad. Benjamin grijnsde, maar op dat moment kwam er nog een derdejaars naar Benjamin lopen.
'Ik wil meer!' riep hij, en de glas van de derdejaars werd gevult, terwijl hij aan kwam lopen. Hij keek Benjamin dankbaar aan, en liep verder. Twee seconden later kwam er weer iemand aanlopen. Dit keer een vierdejaars. Hij stak zijn glas uit.
'Ik wil meer!' zei Benjamin verveelt.
'Man! Laat ze de spreuk zelf leren!' riep Dylan. Benjamin vond dat hij wel gelijk had. Maar toch... derdejaars konden moeilijk de bijvulbezwering gaan leren.

Het feestje was leuk. Benjamin moest wel de hele tijd glazen vullen, maar ondertussen kon hij gewoon mee feesten.

De volgende dag had hij een drukke dag. Als laatste had hij koken, en ze moesten weer verder met de bijvulbezwering. Hij zat aan zijn gebruikelijke plekje aan een tafel, en hij begon weer te oefenen.
'Ik wil meer!' zei hij verveeld, en het glas werd met pompoensap gevult. Hij haalde het weer weg, en probeerde het opnieuw.
'Ik... wil... nog... meeeer!' zei hij gapend, en door zijn gaap gebeurde er niets.
'Ik wil nog meer!' zei hij weer, en het glas werd gevult. Hij probeerde het weer weg te halen, maar hij was moe, en het koste hem grootse moeite.
Zijn zwarte gewaad zat onder de natte vlekken, en hij kon haast geen woord meer uitbrengen. Hij had ruzie gehad met Sneep senior, die tien punten van Huffelpuf af had getrokken, alleen omdat hij gaapte in de les. Het vijfde jaar was zwaar. Ze hadden ook nog eens over een halfjaar de slijmbal examens, en die waren heel moeilijk.